با چشم ها

‌من

درد در رگانم

حسرت در استخوانم

چیزی نظیر آتش در جانم پیچید.

سرتاسر وجود  مرا

گویی

چیزی بهم فشرد

تا قطره‌ای به تفته گی  خورشید

جوشید از دو چشمم.

از تلخی  تمامی  دریاها

در اشکِ ناتوانیِ خود ساغری زدم.

آنان به آفتاب شیفته بودند

زیرا که آفتاب

تنهاترین حقیقتشان بود

احساسِ واقعیتشان بود.

با نور و گرمی‌اش

مفهوم  بی ‌ریای رفاقت بود

با تابناکی‌اش

مفهومِ بی‌فریب صداقت بود.

ای کاش می‌توانستند

از آفتاب یاد بگیرند

که بی‌دریغ باشند

در دردها و شادی‌ هاشان

حتی

با نان خشکشان

و کاردهایشان را

جز از برای ِ قسمت کردن

بیرون نیاورند

افسوس

آفتاب مفهوم  بی‌دریغِ عدالت بود و

آنان به عدل شیفته بودند و

اکنون

با آفتاب گونه ای

آنان را

اینگونه دل فریفته بودند !! ای کاش می‌توانستم

خون  رگان  خود را

من

قطره  قطره  قطره  بگریم 

تا باورم کنند.

ای کاش می‌توانستم

یک لحظه می‌توانستم ای کاش

بر شانه‌های خود بنشانم

این خلقِ بی‌شمار را،

گرد حباب  خاک بگردانم

تا با دو چشم خویش ببینند که خورشیدشان کجاست

و باورم کنند. 

ای کاش

می‌توانستم!

#شاملو